10. بیماری هلندی ۳ - بچه پولدار ملی

بیماری هلندی 3

قضیه از این قرار است که چون با فروش نفت پول خوبی به دست می آید از تلاش برای تولیدات دیگر صرف نظر میکنیم. از توسعه صرف نظر میکنیم. کشور های صنعتی مصرف کننده ی انرژی و به طور خاص نفت هستند. با خودشان تکنولوژی استخراج و استحصال نفت را می آورند و با تعارف نمیگذارند کشور نفتی از جایش تکان بخورد! پول نفت خام را می دهند و میبرند برای مصرف! با تکنولوژی انحصاری چیزهایی تولید می کنند و به کشورهای دیگر میفروشند. اغلب بازار مصرف هم همان جهان سومی هایی هستند که از جایشان تکان نخورده اند! قبلاً کشور نفتی پول گرفته بود برای خام فروشی، حالا همان پول را میدهد برای خرید فرآورده ها!

و اینگونه است که ما با تنبلی برده ی نفت شده ایم!

 

این رشد اقتصادی! در دهه پنجاه در ایران دیده شد. همان زمانها هم حرف از ایستادن مقابل دروازه های تمدن بود. اما برای آشنایی با حقیقت این توسعه یافتگی شتابزده ارجاع میدهم به مستند «تهران ۵۱» کار خسرو پرویزی.

در این مستند مردمی را میبینیم با رشد کاریکاتوری. نوکیسه های پر ادعا اما بی فرهنگ.  یک سکانس خاص دارد از مردانی که لباس سرتا پا سپید پوشیده دارند با ماسک و موسیقی پر شکوه می روند وارد اتاق خاصی شوند. شبیه فضا نوردان به نظر می رسند. کار شروع می شود. مردها مشغول رنگ پاشیدن به بدنه ی خودروی پیکان هستند.

این تصویری کاریکاتوری از توسعه ی کاریکاتوری.

ارجاع میدهم به مفهوم بچه پولدار ملی

9. بیماری هلندی ۲ - نفرین منابع

بیماری هلندی 2

پیش زمینه ماجرا:

1.       نروژ کشوری ست که نفت مرغوبی صادر می کند! اما صنعتی هم هست.

2.     کشور هلند هم.

3.     هیچ یک از کشورهای نفتی خاورمیانه ای، صنعتی نیستند!

خب!

نروژی ها می گویند اگر پا روی پا بیندازند و فقط پول نفت را بخورند ملتی چاق و تنبل و بیمار میشوند!

و این دقیقاً همان چیزیست که ما جهان سومی های نفتی هستیم! چاق و تنبل و بیمار!

اولین بار هلند متوجه این بیماری شد و درمان کرد، نروژ هم با جدیت پیشگیری کرد.

در ادامه مطلب متون کپی شده است برای توضیح علمی مطلب

 

8. بیماری هلندی ۱ - نفت بیماری زا

بیماری هلندی 1

آنهایی که می گویند "پول نفت داریم باید مفت بخوریم مفت بچرخیم"

خیانتکاران و جنایتکاران اقتصادی اند. یا حداقل وطن فروشان اقتصادی

همان ها هستند که اقتصاد ما را وابسته به نفت کرده اند. همان هایی که شکمشان را صابون میزنند اگر تحریم ها برداشته بشه چی میشه!

همان ها هستند که اقتصاد ما را تک محصولی می خواهند. این ها همان روش استعمار جدید است. «کلونیالیزم».

پول نفت یعنی وابستگی اقتصاد ما به صنعت دیگران. و این یعنی هرگز رشد صنعتی نخواهیم داشت. صنعتگران در چنین کشوری کشک بسابند به صرفه تر است.

 

5. جمعه و هنر هفتم ((قصه واری))

بسم الرّب الشهداء و الصدیقین

پنجشنبه استاد می گوید تاریخ فرهنگ و هنر، «تاریخ عبودیت» است. روند تاریخ عبودیت 4 گذاره دارد. در عمل 4 مرحله که منجر به پدید آمدن هفت هنر شده است.

هنر معماری در معبد محوری؛ هنر مجسمه سازی در معبود محوری؛ هنر شعر و موسیقی و نقاشی در مناسک محوری؛ هنر هفتم یعنی سینما در مرحله ی عابد محوری.

4. پنجشنبه و قصه واری

بسم الرّب الشهداء و الصدیقین

استادم آخر درس می گوید انسان ها سه دسته اند:

1. کسانی خودشان قصه دارند مثل پیامبران

2. کسانی که قصه های دیگران را روایت می کنند.

3. کسانی که قصه ها را می شنوند. اما حالا یا قصه ی اصلی را می شنوند یا قصه های اسطوره ای غیر حقیقی را.

کسی وجود دارد که قصه دارد. شهادت هنر مردان خداست. قصه که داشته باشی زندگی ات سخت می شود رنج می کشی درد داری دنیا سخت می گیرد و تو... لذت بندگی را می چشی. مگر به پیامبران و معصومین خیلی خوش گذشت؟ تمامشان شهید شدند... 

و آخر کلاس از قصه ی شهید آوینی گفت... و من در اندیشه ی قصه ی علم الهدی هستم. هنوووووز جای علم الهدی خالیست.

3. چهارشنبه و اقتصاد برکت مبنا

بسم الرب الشهداء و الصدیقین

امروز چهارشنبه است. ساعت اول «نفت» داشتیم. کلاس کاملا مادی و اقتصادی بود. نقشی از ایدئولوژی نبود. مثلا من برای خودم عقاید خاصی دارم! فکر می کنم نحوه ی استفاده ی ظالمانه ی ما در استخراج و استحصال نفت کار را خراب می کند. با هیچ ترفندی نمی توانیم بهره وری مان را از تخمین بیشتر کنیم. همیشه باید بترسیم که به چیزی کمتر از برآوردمان دسترسی خواهیم داشت. چرا؟!

چون برکت یک موضوع مادی نیست. در محاسبات مادی نمی توان آن را جدی گرفت. در ماشین حساب و انواع نرم افزار های محاسباتی و حسابداری نه دکمه ای برایش تعبیه شده نه فرمولی برای محاسبه اش کشف شده نه..... نه اساساً اعتقادی به آن دارند!

خدا و قدرتش را نادیده می انگارند و با همین تحلیل های دسته صدم استراتژی افزایش کیفی جمعیت را تحقیر و تمسخر می کنند.

نه من عرضه ی علم الهدی شدن را دارم و نه دانشجویی دور و برم می بینم که بتواند در این باره بلند حرف بزند. کمی بلندتر از صدای تق تق دکمه های خسته ی کیبورد